Au Bistrot

Και τι είμαι;
Τους αρέσει που η γραφίδα μου μιλά
Που τη δύναμη της σκέψης εκτονώνει στο χαρτί
Που με μελάνι ζωγραφίζω, δε λερώνω το βιβλίο της ζωής μου
Δεν υπάρχει κηλίδα, δεν υπάρχει μουτζούρα
Και τα γράμματά μου καλλιγραφικά
Και αισθήματα όμορφα με λέξεις δωσμένα

Και τι είναι ο ποιητής; Ένας δειλός.
Του αρέσει που ο ίδιος δε μιλά
Που τη δύναμη της σκέψης του δειλιάζει να τη νιώσει
Που την κρύβει μες στη στίξη και σε λέξεις φυλακίζει
Στο γραμμένο τη μουτζούρα θα τη σβήσει
Δε φοβάται η ασχήμια μη φανεί
Κι η ζωή του ένα ψέμα, κι όποιος δει πίσω απ' τις λέξεις, τα κατάφερε

Και τι είμαι; Γιατί είμαι ποιητής;
Γιατί ζω το ανεκπλήρωτο και δεν το διεκδικώ
Γιατί ελπίζω να νικήσω τη λήθη και το θάνατο
Γιατί πρέπει μες στις λέξεις τη ζωή να αιχμαλωτίσω
Γιατί μόνος εραστής, κάπως πρέπει να εκφράσω ό,τι νιώθω
Γιατί έχω απωθημένα, κι είμαι αδύναμος πολύ

Είναι αλλιώς όλοι οι άλλοι να σε λένε ποιητή
Ντύνει όμορφα το κρύο, τη δειλία ή μοναξιά

Με αγάπη απ' το Παρίσι,

Στέλιος

The Wooden Doll

There is no light in the dark

There is no sign of joy

The doll will smile in your arms

But this is just a toy

My own heartbeat far away

The sound’s died out

I have no woes for the pain

You knew how it’d pan out

My hand’s now sweaty in his hand

My tears soak his shoulder

My chest is leaning on his back

There is no space for others

My mouth can’t say it different

I’ve built your grave already

I mourn for time, I regret

But you look still so steady

Endeavour not for something lost

I wish you to escape

I have no feeling anymore

For me you have no shape

The unawareness I forgive

Ignorance can’t be blamed

Lest it sinks in, I will proceed

Put me in no frame

The doll will always smile at you

Thus, still it is not clear

Do I care about the wood

Or eye-reflected fear?

It shows no life, no breath

No heartbeat, no pain

But should you cry upon its head

You ‘ll know it’s not in vain

My steadiness you can’t perceive

My movements are so vague

For you were never to receive

Something that has no aim

But when you dream you never know

You never tell by reason

I keep on walking out for more

I hate to be imprisoned

There is no light in my fate

But this is such a lie

My darkness’ lost after your touch

My doll will keep you safe

Stelios

Αηδόνι Στο Κλουβί

Γιατί; Αφού δεν ήθελες, είπες πως τον αγάπησες

Τα βλέπω τα συντρίμμια σου στη θέα των ματιών του

Γιατί; Γιατί τον κράτησες στη γη αγκιστρωμένο;

Μην τάχα, δεν το ήξερες πως θέλει να αιωρείται;

Εμείς οι δυο τα ξέρουμε καλά, όλα όσα είσαι

Σε ξέρω όπως κανένας δε σε γνώρισε ποτέ

Σε ξέρω από τις νύχτες που ψιθύριζες στ’ αυτί μου

Που στο σκοτάδι βάδιζες, περήφανα, που άναβες φωτιές

Που στάχτη σαν εβάσταγες τα μάτια σου θα έλαμπαν

Μα εμένα δε μου το κρυψες, να ζήσεις δεν μπορούσες

Η γνώση μου είναι δύναμη και οφείλω να χτυπήσω

Να σε πονέσω, να ματώσεις, γιατί όχι;

Αν είναι να ‘ναι δίκαιο, βαθιά θα σε χαράξω

Και μη μου πεις πως δεν το θες, εγώ δεν ξεγελιέμαι

Και μη μου πεις πως θα τρομάξεις

Το αίμα με πολλές μορφές στα χέρια σου κρατούσες

Το ήξερες, αηδόνι στο κλουβί δε θα κρατούσες

Ναι, ξέρω: κανένα απ’ τα πουλιά δεν τραγουδάει έτσι

Μα, αφού πονούσες απ’ την ομορφιά, δε σ’ έβαλε σε σκέψεις;

Το ήξερες, δεν άξιζες το όμορφο τραγούδι

Ήχοι πολέμου σου έπρεπαν, εκείνους είχες μάθει

Το ήξερες, γαλάζιο και λευκό σ’ ένα κλουβί από σίδερο δεν ταίριαζε

Αψήφησες τη θέλησή του, δε σκέφτηκες εκείνο

Και τι σε παραξένεψε όταν έπαψε να τραγουδά;

Τι, άραγε, από τη σκλαβιά το έκανε να χύσει δάκρυα βουβά;

Το ένιωθες, εμένα να μου κρυφτείς δεν μπορείς

Κατάλαβες πως είχε πληγωθεί και δεν το άντεξες

Δεν άντεξες που το κλουβί σου δεν ήταν που το μάτωσε

Αλλά εσύ συνέχισες, δεν έπαψες φραγγέλιο να κρατάς

Για κάθε του φτερούγισμα στραβό το κοπανούσες

Αφού το ξέρω πως δε θα κανες χωρίς να κελαηδάει

Γιατί, λοιπόν, δε βοήθησες να δέσει την πληγή του;

Γιατί δεν το θυμήθηκες, παρά τότε που φτερούγισε;

Τότε που το φτερούγισμα σε απείλησε και λύγισες

Και τώρα αυτό το αίμα της πληγής του απ’ τα χέρια θα ξεπλύνεις

Εσύ που πάντα ήσουν αδυσώπητος και όλους τιμωρούσες

Πόσο σωστό σου φαίνεται νερό να σε βοηθήσει;

Πόσο σου αξίζει άραγε να ξαναβαπτιστείς;

Και μήπως απ’ τα χέρια σου το αίμα κι αν θα φύγει

Εκείνου του μικρού η πληγή θα πάψει να πονά;

Η μαχαιριά δε με ενοχλεί, αλλά δεν ήταν δυνατή

Να με σκοτώσεις έπρεπε, μα ξέρω πως δεν το θελες

Δε θα άφηνες το μέσα μου να λυτρωθεί έτσι απλά

Να αντιταχθώ σκοπό δεν έχω, να αρνηθώ πια τίποτα

Η λάμψη από τα μάτια μου, το ξέρω, μόνο δάκρυ

Μαργαριτάρια λάμπουνε μονάχα στη φωλιά του

Να φύγει αυτό το αίμα από τα χέρια μου το θέλω

Το θέλω, σε παρακαλώ. Δεν πρέπει να θυμάμαι

Θέλω γαλάζιο και λευκό πάλι να με τυφλώσουν

Στ’ ορκίζομαι, κατάλαβα ποιος είμαι και πού πάω

Όχι, σου λέω ψέματα. Μα ξέρω ποιος δεν είμαι

Ποτέ μου δε θα είμαι αυτός, τώρα που μου τραγούδησε

Μισώ τον εαυτό μου που πονώ σαν το κρατάω

Μισώ που δεν αντέχω τη χαρά να το κοιτάζω

Μισώ που καθαρός κι αν είμαι, μαζί του θα βρωμίσω

Και όταν το θέλουμε κι οι δυο, ναι, το αποζητάω

Μισώ εκείνους που μου λεν πως δεν τ’ αξίζω

Θα προσπαθήσω, ορκίζομαι, να δεις που θα μπορέσω

Είναι κακό το σώμα μου για εκείνο να λερώνει;

Μα, νιώθω ότι είναι καθαρό και η βρωμιά του καθαρή κι εκείνη

Μα, αυτό το αίμα που ξεράθηκε στα χέρια και στο στήθος

Από το λαβωμένο του κορμί, πάνω μου όταν πιανόταν

Σε ικετεύω, πάρ’ το μακριά. Κι αν δεν το κάνεις, θα το κάνει εκείνο

Εκείνο ήταν που με έγδυσε και με έντυσε για μάχη

Χάρη σ’ εκείνο κέρδισα, εσύ τότε πού ήσουν;

Γιατί; Αφού δεν ήθελες, είπες πως τον αγάπησες

Τα βλέπω τα συντρίμμια σου στη θέα των ματιών του

Γιατί; Γιατί τον κράτησες στη γη αγκιστρωμένο;

Μην αποτύχεις πάλι: πρέπει να αιωρείται

Στέλιος